What the heck…!

De hek(ke(n))sluiters zijn eigenlijk de twee laatste “dragers” in een lijkstoet, lees ik in het WNT (Woordenboek der Nederlandse Taal).
Nee(n), deze column gaat niet over die zeer omstreden tussen-N in woorden als panneNkoek en dergelijke, een gruweNlijk verveleNde taalregel die op de meest onverwachte en idiote momenten ergens een N tussenwerpt. Ik ben redelijk gezagsgetrouw, behalve als het mij niet uitkomt, dus die tussen-N kan mij gestolen worden. Een stukjen (wie zei dat ook alweer: Swiebertje?) daarover trouwens ook.

Nee, deze column gaat over de tegenhanger van de hekkesluiter – over de Hekopener. En nou niet flauw worden – dat is niet één van de twee  vóórste “dragers” in een lijkstoet. Zij is de meest gebelde persoon in mijn telefoon-contacten lijst, de vrouw die ik het vaakst bel (sorry, Siny). Hoewel, vrouw? Ik weet dat eigenlijk nog zo net niet, want ze neemt nooit op. Telkens als ik haar bel, gooit zij de hoorn erop. Maar die ingesprektoon – hoe liefelijk die me in de oren klinkt. Telkens als ik haar bel, laat zij me erin of laat zij me eruit – erin als ik naar huiselijkheid verlang, eruit als ik naar vrijheid snak. Dat is toch wat elke man wil? En zij stelt nooit vragen. Ik moet – dat is het enige – niet twee keer achter elkaar bellen, want dat doet voor haar de deur dicht – dan sluit ze nukkig voor mij haar poorten. Voor de rest – een prima meid, ze heeft aan minder dan één woord genoeg.

Wij wonen tegenwoordig achter een landhuis, nog net niet met een ophaalbrug. Onze oprijlaan wordt bijna middeleeuws met een statig hek afgesloten. Maar we leven in de eenentwintigste eeuw – je kan naar mevrouw hek bellen – en als zij hoort dat jíj het bent (ik dus, niet jij), dan opent zij zich voor mij. Vreemde snoeshanen komen er niet in; eenkennig is ze wel. Maar what the heck – met zo’n karakter hoef ik nooit te twijfelen aan haar trouw!