We gaan op vakantie en nemen mee II

Ik mag verdorie wel een beetje opschieten… De vakantie is bijna ten einde, iedereen komt zo’n beetje terug, en dan kom ik nog eens aanzetten met mijn tweede deel van het verhaal. Dat is geen belofte nakomen! Nu ben ik daar ook niet zo goed in – ik kan heel goed iets beloven en het toch niet doen. Bovendien doe ik dit alles voor mijn eigen lol, als ik me niet vergis – en liegen kan ik als de beste: ‘we’ gingen helemaal niet op vakantie, laat staan dat we die besproken boeken meenamen: we nemen toch geen boeken mee die al besproken en dus gelezen zijn? En dacht je dat ik op internet prijs geef wanneer we op vakantie gaan – ben je gek, na het lezen van al die thrillers durf ik al helemaal geen stap meer buiten de deur te zetten…

Maar jullie lezers doen ook niet wat er van jullie gevraagd wordt – heb ik een antwoord gezien op de vraag waar de termen ‘Gouden Strop’ en ‘Schaduwprijs’ vandaan komen? Moet ik hier dan echt alles in mijn eentje doen? Daar begint het verdacht veel op te lijken…

Nu heb ik afgelopen weken ook wel wat anders onder ogen gehad dan alleen die prijswinnende boeken. Of liever gezegd: van die boeken heb ik tot nu alleen ‘Tunis’ gelezen, de winnaar van de Schaduwprijs. Daarnaast ook wat serieuzer werk, zoals korte verhalen en gedichten – en wat belangrijk is voor mijn schrijfsel nu – nog weer eens een Scandinavische thriller – een herkansing, want de vorige was me niet goed bekomen. Ik las ‘Ik reis alleen’ van Samuel Bjørk, een debuut. Laat deze thriller nu die vorige teleurstelling meer dan goed gemaakt hebben! Je vraagt je wel in gemoede af hoe ze in Noorwegen hun politieteams samenstellen: altijd wel is daar de eigenzinnige inspecteur die zich van niets en niemand – en vooral van superieuren niet –  wat aantrekt en gewoon zijn eigen spoor volgt; en deze keer neemt hij een tegen de waanzin aanhangende, suïcidale vrouw in zijn team op die nog niet eens de politieacademie afgemaakt heeft – maar het spreekt voor zich dat deze lucide meid in de oplossing van het misdrijf een onmisbare rol speelt, en dat alles om hààr draait. Er liggen daar in  Noorwegen nog best wat kansen voor de excentriekelingen onder de Nederlandse politie die aanhikken tegen de spruitjeslucht, zuchten onder de bureaucratie en hiërarchie hier: hoe gekker hoe beter!

Ontvoering, kindermoord, een religieuze sekte – ze spelen allemaal een rol in het verhaal, maar niet precies zoals je denkt dat het zal gaan. Er zitten nog wel wat verrassende wendingen in het boek. Maar niets tegen de wetten van de logica in, en alle draadjes komen aan het eind netjes bij elkaar. Ik kon het boek niet neerleggen, zó spannend was het. Net als in ‘Getuige’ van Kepler zie je ook hier korte hoofdstukken – maar deze keer zeer functioneel, met spanning opvoerende scènewisselingen. Dus wil je na terugkomst van vakantie nog even op vakantie blijven, dan kan ik je deze thriller beslist aanbevelen!

En ja, dan nu ‘Tunis’ van René van Rijckevorsel. Die heeft de Schaduwprijs 2015 gewonnen voor het beste oorspronkelijk Nederlandstalige thrillerdebuut.

Laat ik gelijk maar even de herkomst van de term Schaduwprijs verklaren – als ik het van jullie moet hebben…! : die is genoemd naar de roemruchte hoofdfiguur uit de detectiveromans van Havank (pseudoniem van Hans van der Kallen, oftewel HvanK → Havank). Deze erudiete detectiveschrijver heeft heel wat geschreven – op een gegeven moment heruitgegeven in de Zwarte Beertjes-reeks van Bruna. Mijn ouders hadden vrijwel alles van hem gelezen, en ik in hun kielzog heel wat, maar ik denk dat hij nu in vergetelheid geraakt is. Hoewel – er is ooit nog iets naar hem vernoemd… Jullie kunnen het nog goedmaken: welke afkorting werd mede ingegeven door de naam Havank? En waar stond die afkorting voor? (Sommige mensen vinden dat lastig, al die uitweidingen van mij. Geloof me, ik schrap meestal de helft! Maar ik kan nu eenmaal niet een verhaal vertellen van A naar Z zonder enige omweg. Mijn naam is Platvoet Wijdlopigheid (PeeWee), en ik ben een oude indiaan. Uggh.)

Laat ik dan nu de draad maar weer oppakken – ik had het over ‘Tunis’ – ook al een debuut, net als ‘Ik reis alleen’ . Beide debuten zijn afkomstig van geboren vertellers. Alleen is René van Rijckevorsel wat breedsprakiger. Tunis komt maar traag op gang – eerst wordt de ambiance neergezet, de personen geïntroduceerd. Ik gebruik bewust het woord ‘ambiance’: het boek speelt in hogere (diplomaten)kringen – Van Rijckevorsel is getrouwd met een diplomate die ook in Tunis gewerkt heeft. Hij laat merken dat hij bijzonder goed op de hoogte is van de couleur locale en de omstandigheden daar, en de reis van de hoofdpersoon naar een door extremistisch islamitisch regime beheerst gebied behoort tot de absolute hoogtepunten van het boek – zo goed beschrijft hij de vervreemding in haar alledaagse uitmonstering. Je ziet het voor je, en spannend is die tocht ook… Waar ik minder mee heb, is de uitgestalde kennis van allerlei merkschoenen, merkkleding, merkmeubelen, accessoires… Bij Van Rijckevorsel staan er kennelijk geen Ikea meubelen in zijn huis, en dat zullen we weten! Aan de andere kant: voor de sfeertekening van het milieu waarin we dit verhaal moeten situeren, is het natuurlijk wel noodzakelijk. We krijgen ook vanuit een uitgesproken conservatief-liberaal oogpunt zicht op het immigratiestandpunt: hier wreekt zich het Elsevier-adjunctredacteurschap van Van Rijckevorsel. Wat dat betreft is het boek me af en toe iets te Elsevierig, en qua ambiance-schetsing iets te Avenue-achtig. In de aanloop naar de afwerking – als het erop aankomt in een thriller – vind ik de schrijfstijl net iets te slordig en te snel. Ik kan dat niet goed uitleggen, maar ik las er maar overheen. Kennelijk had de schrijver hier genoeg verteld, en moest het verhaal heel snel  tot een slot gebracht worden. Waarbij ik wel moet zeggen dat dit slot erg bevredigend was… Kortom: deze thriller is zeker het lezen waard, als je nog wat vrije uren overhebt.

Ik had gehoopt dat dit het slot was van de ‘we gaan op vakantie’-reeks. Door mijn leesijver (iets anders extra lezen dan op mijn lijstje staat) en door jullie luiheid (niet beantwoorden van de toch erg simpele vragen die ik stel) zie ik mij genoodzaakt nog een derde deel te gaan schrijven. Die vakantie is dan misschien niet meer in de zomer. Is er in oktober niet weer een herfstvakantie? Niet dat ik zal zeggen dat ik dan op pad ga – ik kijk wel uit!