Voor wie schrijf ik dit blog eigenlijk?

Nee, geen mismoedigheid deze keer, en ook geen gemiezemuis. Dat komt allemaal vanzelf wel weer terug in het najaar, maar vandaag met dat prachtige weer maar even niet. Ongeveer anderhalf jaar geleden startte ik dit blog met een statement: ik wilde leeservaringen delen met wie het maar wilde lezen, en mezelf daarmee ook dwingen wat gestructureerder te gaan lezen – niet steeds maar weer een half boek en dan door naar het volgende – stilstaan bij een boek, dat was het idee.

Vanaf het allereerste begin waren er sceptici – wie léést dat nou, Reinder, en is het geen weggegooide moeite… En nog wel – mensen beginnen door te krijgen dat dit geen voorbijgaande bevlieging is, maar werkelijk iets naar mijn aard en hart. Dus ronduit het nut in twijfel trekken doet eigenlijk niemand meer, en ook de mensen die het meeste niet lezen maken opmerkingen over mijn productiviteit en ‘wat léés jij véél!’. Met daarachteraan de opmerking: ‘maar ik lees niet alles wat je schrijft hoor, want je schrijft zúlke lánge stukken’. En ook vaak de opmerking: ‘ik lees je stuk pas als ik het boek zelf gelezen heb’ – wat ik soms begrijp, maar soms ook denk ik: ‘Ja, maar door mijn blog kun je ook nieuwsgierig worden naar het boek’.

Laat ik eerst maar eens wat eerlijke cijfers op tafel leggen. Wie dat niet interesseert kan rustig deze alinea overslaan en de conclusie in de volgende alinea gaan lezen. In totaal heb ik zo’n veertig volgers (mensen die een e-mail krijgen als ik er weer wat op gezet heb). Van die mensen opent gemiddeld rond de 70% in elk geval mijn mail, en daar weer 60% van klikt ook echt door. Dat schijnt een vrij normale score te zijn. Het is er ook sterk afhankelijk van op welk tijdstip ik mail, wat voor een dag, hoe het weer is etc.  Ik heb in dat anderhalf jaar gemiddeld 150 onderscheiden bezoekers per maand gekregen – en die bezoekers klikken gemiddeld vier verschillende pagina’s per bezoek aan. Het bouncepercentage (nee, dat heeft niks met trampolinespringen te maken) is gemiddeld 70% – dat wil zeggen het percentage mensen dat één specifieke pagina op de site aanklikt en dan de site verlaat. Ook dat is voor een blog niet heel raar. Gemiddeld bezoeken mensen mijn site 3,5 minuut – veel te kort natuurlijk om iets te lezen – maar de cijfers worden ook vervuild door de robots van zoekmachines die mijn site heel kort aantikken – zeg ik maar als troost. Dat verklaart ook het feit dat veel mensen maar één pagina op mijn site lezen per bezoek, terwijl er dus wel 4 pagina’s gemiddeld per bezoek aangeklikt worden: robots tikken per bezoek soms wel 50 pagina’s aan. Interessant is ook via welke weg mensen mijn blog vinden. Het grootste deel inmiddels niet meer via die klik in de e-mail – zoekmachines als Google, Bing maar vooral social media als Facebook gaan een steeds grotere rol spelen. Heel veel mensen hebben op ‘Muidhond’ gezocht bijvoorbeeld, en zo werd dat blog een tamelijk veel gelezen item. Mijn laatste boekblog over Auke Hulst werd 14x gedeeld op Facebook – waar ik heel blij mee ben. Ik krijg wel eens de vraag waarom ik niet elk blog via de mail aankondig, of op Facebook zet. Dat is een persoonlijke afweging: zaken die met geloof of met mijn depressie te maken hebben, zal ik niet gauw delen via Facebook; en ik mail niet voor elke column – alleen als ik op boekgebied iets te melden heb. Het is niet dat ik me schaam voor wat ik schrijf (ik publiceer het persoonlijke tenslotte wèl); ik vind Facebook echter te vluchtig voor ontboezemingen, wil mij ook niet opdringen aan oppervlakkige vrienden  – en wil daarnaast mijn lezers niet doodgooien met e-mails.

Wat willen al die cijfers nu helemaal zeggen? Vooral dit: dat mijn blog niet bijzonder populair is, en dat ik voor een kleine groep getrouwen schrijf. Het is duidelijk dat ik hier nooit mijn brood mee zal verdienen, maar gelukkig had ik bij voorbaat al niet dat idee. (Integendeel: deze website kost geld, en ik hoop elk jaar maar weer dat ik het geld ervoor kan opbrengen). Ook heb ik niet de indruk dat de wereld nu gelijk verandert als ik een ei gelegd heb; woorden wegen weinig op deze aarde. Ik heb niet het idee dat ik een bijster groot schrijver ben, of een scherpe recensent – ik keuvel zo wat door over boeken, en wie honderd ballen gooit, gooit ook wel eens raak… Wel krijg ik nu en dan een aardige reactie, en soms merk ik dat iemand ontroerd is over een blog. Dat is goed voor het peil van mijn eigenwaarde: op het dashboard van mijn leven brandt te vaak het lampje ‘shortage of self-esteem’ rood, ‘stop immediately’! Maar als dat alles was, dan zijn er misschien betere manieren – om veel geld te verdienen, of om populair te worden. Ik heb ze nooit gevonden, dat niet, en heb er op een vreemde manier ook geen behoefte aan.

Waar ik ooit mijn blogs om begonnen ben, mijn leeservaringen delen en daardoor gestructureerder gaan lezen – dat is wat ik me steeds voor ogen wil houden. Stilstaan bij wat ik mooi vind, mijn beoordelingsvermogen slijpen aan alles wat ik lees, mijn taal vloeiend laten stromen – dat is ook prima. Maar in mijn werklust zie men vooral de lol, die ik er zelf in heb. En dat er mensen meedelen in dat plezier, dat is… mooi meegenomen? Neen, dubbellol.